MARCEL ABBADIE

JOAN-MIQUÈU DORDEINS

BENOIT LARRADET

 

Be se’n vedèva au bòsc deu Bastard lo Mandragòt, un gatàs de peu d’argent. Los òmis que’u corrèn tostemps au darrèr pr’amor que’s disè qu’avè lo poder de’us har rics se’us gahava. Vestits de pelhas escuras e armats de hialats de gladiators, que l’acorsavan de nueit com de dia dab tarribles crits de guèrra.

Que passava la vita a estujà’s. Mes praubòt que gahava lo verdigòu a pujar suus arbos, que s’esgarraishava per las sègas deus broishagars, que vadè claustrofòbe a s’entutar dens l’escuranha d’un horat. Tot sol, ne podè pas har arren mei qu’aquò.

Un dia, que n’avó hartèra. Que cerquè ua ajuda e que pensè a las marmucas, aqueths hantaumas, ombras de la nueit qui volatejan peus bòscs.

Que las anè véder on an l’ostau : los magnòlias de la plaça Gramont. Que s’escadè plan, las marmucas qu’èran en susmauta contra los òmis qui’us volèn har càder los arbos. Vestidas de cuer negre, casc suu cap, mocader antilacrimo suu nas, qu’èran prèstas au combat.

En véder aquò lo Mandragòt qu’avó paur de l’endom qui’s gahè l’ahar, qu’anè tau lòc deu rendetz-vos, au bòsc deu Bastard. Quan arribèn suu camp batalhèr, los òmis e las Marmucas, lo Mandragòt qu’avè preparat l’acarament en pausar sus ua taula un tapís e cartas de jogar tà ua partida de batalha.