Pèir Placerar

Qu’aubrii la frinèsta de la cosina. Lo dia que vienè a plaserinas suus malhs. Que harà bèth, ce’m digoi. Qu’aví mau dromit, sudat a chorrolhs. Totun, qu’aví saunejat ad era e qu’èri aconortat ; que sabí que los mens sauneis ne’m mentivan pas jamei.

Qu’èri a tirar los batants quan un vent escosent e’m tumè : la canicula que tornava com anonciat. Beròi, lo men can, qu’arrecotí tà la sala d’estar ; que m’espiè dab lo son espiar tostemps tendre. Que passèi los dits peu son doç pelatge, que’u bailèi lo cap. Que ronava com un gat.

Que’m dochèi, qu’esdejuèi e que m’assedoi tà léger Un roi sans divertissement qui aví deishat, la vèlha, suu canapè.

Adara, las ventòrlas que segotivan l’ostau qui carrincava de totas parts. Que botèi la ràdio tà las informacions de ueit òras. La jornalista que brembè que las eleccions èran previstas a la prima. Vertat qu’ei, la batalha politica qu’èra hòla ; que semblava a ua guèrra civiu qui non disè pas lo son nom. D’ara enlà, que n’èri convençut, aquera escadença electorau que haré nàisher un monstre dont coneishí la cara femenina e la votz.

La jornalista que fení lo jornau en anonciant 30° C de cap a tres òras deu vrèspe, çò qui èra esvarjant per un mes de heurèr. N’ac avèm pas jamei vist dinc adara. Que cranhí qu’aquera calorassa n’acabèsse per tuar çò qui sobrava deu vielh haget qui, d’autes còps, e’s quilhava au som deu terrèr suu quau èra estat bastit l’ostalet men. Adara, qu’èra ua prauba lana de sègas e porga on surbervivèn, de ça, de la, quauques arbos qui avèn hèit rampèu a las subertemperaturas deus mes passats.

Qu’entenoi las esquiras de las vacas d’Albèrt, lo vesin, qui pujavan a plaser lo gran penent tà juntar lo pradar de l’auta part deu terrèr. Bahida qu’èra Julia, la soa hilha, qui las miava ?

Que cambièi de frequéncia ; drin de musica que m’apatzaré. Clar de lua de Debussy que retrení, e la patz de l’amna que’s placè, a la fin finala.

Que pensèi de tira a Albèrt. Que vienè d’estar operat d’un càncer e qu’èra tornat de l’espitau uns quants dias a. Qu’èran inquièts : ne sabèn pas enqüèra se se’n tiraré. Ad aquera òra, dilhèu e devè estar desvelhat, e ne tardaré pas guaire l’infirmièra deu matin. Que sabí qu’aqueth dia medish, com los qui seguirén, que seré dolorós a lor. Que’u cossirarí uei en fin de vrèspe o doman, en fin de matiada…

En i pensant, ua vielha fatiga que s’apoderè de jo. Qu’anava e que tornava, com maishantas andadas. Que’m sentii sobte vielh; òc, vielh. Vertat qu’ei, ua tropa d’ans que’m pesavan sus las espatlas. Totun, n’aví pas lo dret de floishar. Qu’aví ua sola prioritat : essajar de víver urós dab era, maugrat tots los chepics qui la vita e’ns promet a l’acostumat. Qu’aperèi Beròi, qu’arribè de tira. Que s’ajacè tà que’u bailèssi lo vente. Qu’èra urós, com jo. Marisa ne devè pas trigar.