L’OMBRA 

FABIENNE VAYRETTE-PECHALI 

M’avèva balhat un rendetz-vos e ne’n sabèvi pas arren. 

Arbohit qu’èra lo passat, negat devath las lagremas. Shens nada enveja d’i tornar. Dinc ad aqueth maitin pascoèr. Quasi seishanta annadas mes tard. 

Aquiu que son. Cinc auburis grises, tancats. Ua lutz primavèra que’us envarana delicatament. 

Son tan pròches que’us poderí tocar. Assetuda damb eths suu pòt deu pont vielh, l’aujor de la pèira que m’escalorís. Que’us espii e qu’espèri. Nat besonh de’us destorbar. Que son tan joens. 

Eth, graciós, elegant, un drollet entre los jolhs. E qu’ei de mau ténguer, lo hrair... Que’us vòu huéger, se’n sortir. Dejà. Era, lurbeta³ dens la sua rauba blanca e corteta, un sorríser timide aus pòts. E ua nèna au braçat. Jo. Com un paqueton pausat sus la cueisha. Deu quau non sembla pas saber qué hèr. 

Tan joens que son. E vulnerables. Sosmetuts a l’objectiu imperiós deu fotografe. L’òme au capèth, virat d’esquia au sorelh maitiau e que ne vesen sonque l’ombra. La figura maishanta deu lor pair e sògre. Que’us aclaperà⁴ aclaparà tots, tant orgulhós e egoïsta qu’èra. 

Dinc a la sua mòrt. E au delà. Coma un mau dat. 

Aqueth òme que precisarà au darrèr de la fòto : 

Diluns de Pascas – 1963 – Pont Sant Pèire 

Damb l’escritura fina deu letrat qu’èra.