Vita vitanta

Qu’ac sabem tots, Miquèu Camelat (1871-1962) qu’ei un escrivan, un autor qui coneish l’engenie d’escríver. De segur, los sons relats de la vita vitanta que son testimònis de tròç de vita d'un parçan montanhau, Arrens en Lavedan, on demorava quasi tostemps. Mes la faiçon de contar qu’ei fina, delicada ; la narracion simpla e l’estile clar, elegant. Que’s guarda de jutjar los personatges, çò qui auhereish ua vertadèra sobrietat e, fin finala, ua noblessa a las situacions contadas. Camelat qu'ei retrèit, modèste, tot en estant un mèste escrivan, la soa lenga que demora un exemple. 

Joan Salles-Loustau, qui hascoc en 1991 ua tèsi remarcada sus Miquèu Camelat, que ns'a preparat ua version sancèra e bilingua, dab cincanta relats, arrevirats donc en francés (sonque lo tòme 1 qu'ei publicat). A còps, los tèmas que pòden paréisher vielhòts, mòdapassat. Totun podem atau caminar au près deus ajòus, anar a l’encontre de las nostas arraditz e, en especiau, agradar lo noste parlar. E coma Italo Calvino e ns'ac ditz dens Perché leggere i classici [Perqué legir los classics] : Un classico è un libro che non ha mai finito di dire quel che ha da dire. [Un classic qu’ei un libe qui n’a pas jamei fenit de díser çò qu'a a díser.]