En aquesta Jornada mondiau de la Poesia, Domenja Lekuona que'ns perpausa dus poèmas.

La peira

Sabe pas si sagnan, las peiras. Si cridan, si udlan jos la ròda e la
massa, e lo fiau dau cotèu si las blessa, a plena charn, en las
trauchar.

Sabe, l'argiu que ne'n riula per cas, tan roge que siaja n'es pas que
de sang.

E diriai res de lor tendressa, de peira a peira, de l'aiga a l'aer...
Mas ço qui sabe, que nòstre sang ven de la peira. E nòstra charn
ven pas d'alhors, tòrna de peira que sem peira, que sem pouvera e
fum de vent.

Que nòstre sang es sang de pèira, e nòstra chalor de solelh, e
nòstra bramada lo crit de la peira, e nòstra arma lai paissa a plen
còrs, que siagem l'arma de la pèira – mas dijatz, la peira, ela qu'es
peira – d'onte ven ?

Camins dubèrts, anthologie bilingue de la poésie occitane contemporaine,
présentée par Jean Eygun, Letras d’Òc, 2011
La peira Marcèla Delpastre, p. 83

Sonet XIII

Denqui au bèth cap deu mon jo't vòi hèr coneguda
ma pena, qui as hèit mon còr vénguer un calhau
e mas veas un huec, puish end'esparpilhà'u
mons lèus un vent e 'us uelhs ua hont fòrt aiguda

Amor qui'm vic tan frem se'n hec l'enclug ont eth
ven agusar lo hèr de sa 'smochada vira
lo huec ende'u hèr caut de vòstes uelhs eth tira

Mon còr de totis tres l'ataca a sostenguda
lo huec s'eishòrça d'arde'u, e la hont de molhà'u
e lo vent que non hè mens end'esbricalhà'u,
mes l'un empachant l'aute, an lor pena perduda.

E vòste bèth parlar coma martèth eth met :
donc si deu huec, deu vent e de l'aiga eth s'arruca,
vòste bèth uelh lo cauha e vòste parlà'u truca.

Poesias gascoas, Andrèu du Pré, 1620