Que t’escrivi entà’t díser un gran mercés peu present. Que m’agrada hèra la pichona e escairida estatua. Suu vielh escritòri, bailinat per la lutz deu dia o los arrais deu sorelh primavèr, que trona Thòt, lo diu egipcian deus poètas.

Ò Thòt, n’ès pas aquiu entà’m metamorfosar en un vertadèr escrivan ! Que m’acontenti, sonque escrivalhon de bordalat, en trebucar suus mots, de har saber la mea faiçon de concéber la vita, de cridar contra l’injustícia e la holia deus òmis, d’arrefusar la nosta lenga que sia arredusida a l’estat de lenga morta. Shens nada pretension, que hèi rotlar la mea prauba pèira de cap a l’ostau noste dab un sarròt de trebucs. Vertat qu’ei ! Que demora pan sus la pòsta !

Amiga, dab aqueth simbèu planvengut, que son la toa pensada e lo ton arrisolet complicis qui m’acompanhan suu camin mauaisit de l’escritura.