La Cleda

 

Au cap de la prada lausa, la cleda blua. Lo vrèspe que s’i esparlassa [1]. Minutas claras d’un temps miaçat : l’auratge que balança suus soms. Òrre qu’ei çò qui’ns passa peu cap ; òrre que serà çò qui dilhèu e se n’escaparà. Qu’ei ua cleda bèth drin enterobèrta au bèthmiei d’ua vielha barranda. A còps, lo vent caut que la tuma e era que plora. L’èrba e las sègas que’n tremolan e los grits ahiscats que’u hèn responsa.

Uei, l’estiu non vòu partir. Doman o doman passat l’abòr qu’arribarà com un gat dens la maison adromida. Au bèth miei de la prada, un tropèth de vacas qu’armuga dens la patz segotida per las hicadas [2] deu vent balaguèr. Que perpensan dilhèu a l’eternitat dont son gessidas.

Abonatz-ve tà léger la seguida !