Tèrra !

Quan èri dròlle, que hasí, shens ac saber, mila e un viatges. Que gahavi adarron tots los sons camins : lo qui quiraulejava enter la brusida recuelhuda de cassanhas palomèras e l’argela roja deus varats ; lo de las arregas qui eth traçava en aquera argela a cada prima sagerada au balanç deus bueus gris qui marchavan lentament com penitents ; aqueth on s’embriagavan los sons cans – aqueths passatjants hueitius d’abòrs de huec qui credí etèrnes – en arruflant1 l’aulor de las lèbes, quan n’èra pas la flairada deishada per aquera leugèra hregada, copabla, ailàs, d’ua volada de callas o de perditz qui planavan au dessús deus arrestoths2 brutlants ; aqueth qui seguivan, a plen de penent, las carretas aulorencas deus hens de junh ; enqüèra aqueth aperet long e arrauc uglat a boca de nueit de cap tà la soa poralha qui pensava esbarrida, e, adonc, sosmetuda a l’impaciéncia de las haginas o de las vops qui esperavan la nueit. Aquera « escopida » dens las mans abans d’arrapar los sacs carrisquejants de hroment e de barlocar3 per l’escalèr carrincaire qui miava tau solèr, la cara avisada o compacienta qui hasè a l’escot deus esclacassats, deus marmoteis de contes o de chorrèras d’arneguets qui varaulavan4 au grat deus hums dançaires, espiars leugèrament briacs, caras rojas devath los berrets negres.

Abonnez vous pour lire la suite !